Rysunki naskalne były ryte w ścianach, a ich kontury były wypełniane farbą wymieszaną z wodą lub tłuszczem. Malowano za pomocą palców, dmuchawek z wydrążonych kości lub pędzli z włosia. Podstawowym barwnikiem była ochra – naturalny barwnik pochodzenia mineralnego (odcienie od żółcieni przez czerwień po fiolet). Czerń była uzyskiwana przez zwęglanie kości zwierzęcych. W okresie paleolitu często ćwiczono rysunki rylcem na małych płytkach kościanych i kamiennych.
Na początku tworzono prosty kontur i barwną falistą linię. Najpierw plamy barwne były płaskie o jednakowym walorze, a potem uległy zróżnicowaniu. Z czasem farby zaczęto rozrzedzać wodą lub mieszać z białym kolorem, aby uzyskać wrażenie bryły zwierząt. Sposób przedstawiania zwierząt również się zmienia, od prostych sylwetek do coraz większego realizmu. Najpierw były pokazane głowy i części zwierząt, później zwierzęta w profilu, w mocno zaznaczonym ruchu. W miarę upływu czasu zwierzęta były rysowane z większymi szczegółami i sugestią bryły oraz poprawną perspektywą. Bardzo ważne były: sposób przedstawienia sierści zwierzęcej, ekspresja spojrzenia, bogactwo szczegółów części ciała zwierząt, precyzja rysunku zwierzęcia w ruchu oraz staranna kompozycja grup zwierzęcych.
Rysunki naskalne były ryte w ścianach, a ich kontury były wypełniane farbą wymieszaną z wodą lub tłuszczem. Malowano za pomocą palców, dmuchawek z wydrążonych kości lub pędzli z włosia. Podstawowym barwnikiem była ochra – naturalny barwnik pochodzenia mineralnego (odcienie od żółcieni przez czerwień po fiolet). Czerń była uzyskiwana przez zwęglanie kości zwierzęcych. W okresie paleolitu często ćwiczono rysunki rylcem na małych płytkach kościanych i kamiennych.
Na początku tworzono prosty kontur i barwną falistą linię. Najpierw plamy barwne były płaskie o jednakowym walorze, a potem uległy zróżnicowaniu. Z czasem farby zaczęto rozrzedzać wodą lub mieszać z białym kolorem, aby uzyskać wrażenie bryły zwierząt. Sposób przedstawiania zwierząt również się zmienia, od prostych sylwetek do coraz większego realizmu. Najpierw były pokazane głowy i części zwierząt, później zwierzęta w profilu, w mocno zaznaczonym ruchu. W miarę upływu czasu zwierzęta były rysowane z większymi szczegółami i sugestią bryły oraz poprawną perspektywą. Bardzo ważne były: sposób przedstawienia sierści zwierzęcej, ekspresja spojrzenia, bogactwo szczegółów części ciała zwierząt, precyzja rysunku zwierzęcia w ruchu oraz staranna kompozycja grup zwierzęcych.
Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym.
Sztuka narodziła się na ścianach prehistorycznych jaskiń, w postaci niezwykłych rysunków naskalnych. Sztuki plastyczne są od zawsze obecne w codziennym życiu. Piękno jest wokół nas i nie trzeba być artystą, by je doceniać i się nim zachwycać. Historia sztuki jest bardzo ważnym elementem ogólnej wiedzy o świecie i kulturze. Bez sztuki nie byłoby piękna.
Projekt „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym” – jest to seria filmów edukacyjnych w języku migowym, opowiadająca o wybranych najciekawszych artystach, zabytkach i okresach z epoki prehistorycznej i antyku.
Filmy są udostępniane na kanale YouTube pn. Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku, celem upowszechniania tej wiedzy wśród samych osób głuchych jak i ich otoczenia, czyli tłumaczy, edukatorów. W ostatnich latach dostępność wiedzy i edukacji w Polskim Języku Migowym się znacząco zwiększyła, ale nadal jest to kropla w morzu potrzeb.
W ostatnich latach powstała także Encyklopedia Sztuki w Polskim Języku Migowym – leksykon podstawowych, najczęściej używanych pojęć z historii sztuki.
Niniejszy projekt stanowi bardzo ważne jej dopełnienie. Projekt ten ma atut edukacyjny w zakresie słownictwa języka migowego w obszarze historii sztuki dla przyszłych i obecnych tłumaczy języka migowego jak i dla osób uczących się tego języka.
pomysł, opracowanie i realizacja projektu, opracowanie zagadnień i definicji:
Agnieszka Kołodziejczak
tłumaczenie na Polski Język Migowy:
Marek Krzysztof Lasecki, Tomasz Grabowski, Monika Kozub, Daniel Kotowski
kamera i montaż:
Olgierd Koczorowski
opracowanie graficzne e-publikacji:
Tomasz Grabowski
konsultacje eksperckie:
Marek Krzysztof Lasecki, prof. Aneta Pawłowska (Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego)
współpraca ekspercka:
Grupa Artystów Głuchych
Projekt dofinansowany w ramach projektu grantowego pn. „Inkubacja innowacji społecznych w obszarze kształcenia ustawicznego osób dorosłych” realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 przez Stowarzyszenie Instytut Nowych Technologii w Łodzi.
E-publikacja przeznaczona wyłącznie do bezpłatnego użytkowania. Filmy udostępniane na zasadach licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa — Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowa Licencja Publiczna (treść licencji dostępna na stronie: http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/pl/legalcode) z wyjątkiem zdjęć, dla których licencje zostały odrębnie określone.
Łódź 2018-2019