Sztuka wczesnochrześcijańska była tworzona pod wpływem sztuki rzymskiej. Nowe treści religijne były pokazywane za pomocą tradycyjnych kompozycji i kanonów rzymskich. Pierwsze ślady nowej wiary pochodzą z III wieku. Wiele obrazów było malowanych na terenie katakumb chrześcijańskich i miało podwójne znaczenie – ukryte informacje w obawie przed prześladowaniami np. symbol ryby (symbol Jezusa) , symbol okrętu (wędrówka do nieba), symbol kotwicy (oparcie w Bogu), symbol krzyża (zbawienie ludzi), symbol świecy (oświecenie). Tematy czerpano głównie ze Starego i Nowego Testamentu. Po 313 r. mozaiki zaczęły zdobić wnętrza budowli kościelnych. Wiele wyrobów (sarkofagów, manuskryptów i drobniejszych dzieł rzemieślniczych) zostało odnalezionych na terenie Zachodniej Europy i trudno je dzisiaj sklasyfikować. Zabytki architektury chrześcijańskiej sprzed 313 roku są nieliczne, ponieważ chrześcijaństwo było wówczas nielegalne, a pod pojęciem Kościoła kryła się wspólnota wiernych, a nie konkretny budynek. Wierni zbierali się w prywatnych domach, gdzie modlili się, czytali Biblię i śpiewali Psalmy. Po 313 r. zaczęły powstawać bazyliki o 3 lub 5 nawach wydzielonych kolumnadą i przykrytych drewnianym stropem. W najstarszych obiektach nie występują sklepienia. Początkowo budynki poprzedzane były dziedzińcem (atrium), z sadzawką (studnią otoczoną krużgankami, początkowo służącą do chrzczenia wiernych). W późniejszych budowlach atrium zanikło, a przedsionek zamknięto drzwiami. Zaczęły powstawać budowle na planie centralnym (mauzolea, baptysteria i kościoły). Przekształcano także istniejące świątynie pogańskie, budynki publiczne w obiekty religijne związane z chrześcijaństwem.