łynniejsze malowidła ścienne sztuki rzymskiej pochodzą z Pompejów i Herkulanum, a ich styl nazywany jest stylem pompejańskim. Te malowidła były tworzone na ścianach domów prywatnych, pokazywały życie codzienne, bogatych Rzymian i ich zwyczaje. Malowidła ścienne były wykonywane na suchym tynku złożonym z wapna i piasku pokrytego kredowo – wapiennym gruntem. Tematyka była różnorodna, malowano ornamenty z girland kwiatowych i owocowych, pejzaże, architekturę, sceny rodzajowe i mitologiczne oraz martwe natury. W malarstwie ściennym bardzo ważną rzeczą była iluzja przestrzeni, pokazywana za pomocą różnic kolorystycznych, walorowych i perspektywy. Barwy ciepłe, czyste o intensywnym walorze, powodują wrażenie zbliżania się do oka widza. Barwy chłodne, szare, powodują wrażenie oddalania się od oka widza. Światło padające z jednej strony (z reguły bardziej z boku) wprowadzało wrażenie bryły na zachowanych przykładach malarstwa ściennego. Bardzo popularna była technika enkaustyczna, czyli na kości, marmurze, desce drewnianej, malowano obrazy za pomocą barwników mieszanych z woskiem pszczelim. Farby były nakładane rozgrzanymi narzędziami metalowymi (np. portrety trumienne z Fajum). Bardzo popularną techniką malarską była także technika mozaiki. Polegała ona na układaniu wzorów lub scen figuralnych z małych kawałków barwnych kamieni w świeżej zaprawie wapiennej. Wzory były układane z: naturalnych barwnych kamyków; z kamieni płytek ceramicznych lub szkła ciętego w kostki; także z kolorowych marmurów, złota, kamieni półszlachetnych oraz masy perłowej. Technika mozaiki była stosowana także przy kopiowaniu dzieł greckich.