Egipcjanie głęboko wierzyli w siłę obrazu, który ratuje przed zapomnieniem. Malarstwo w Egipcie było mocno powiązane z reliefem i były to głównie malowidła ścienne, tworzone na zaprawie gipsowej. Najważniejsze sceny i tematyka to: sceny religijne (np. wyobrażenia bóstw, wizerunki faraonów, sąd Ozyrysa), sceny rodzajowe (np. polowanie, życie gospodarskie, życie towarzyskie Egipcjan, postacie zwierząt, roślinność Egiptu). Malarstwo i relief pełniły też funkcję dekoracyjną w architekturze egipskiej. Przestrzeń pokazywano w sposób umowny, dzieląc kompozycję na poziome pasy, opowiadające o rozwoju akcji w czasie i przestrzeni. Nieodłącznym elementem malarstwa były znaki pisarskie (hieroglify – jedno z najstarszych pism na świecie), które były komentarzem do sceny malarskiej i ważną częścią kompozycji. Znaki pisarskie kuto w kamieniu lub pisano pędzelkiem i trzcinowym pisakiem na papirusie. Pisano od strony prawej do lewej lub z góry na dół. Nacisk był kładziony na piękną kaligrafię pisma. Układy kompozycyjne w formie pasów były bardzo zrytmizowane. Najważniejszymi malarskimi środkami wyrazu były: płaska plama, cienki barwny kontur oraz ciepła gama barw z przewagą brązów, żółci, czerwieni, które wzmacniały dekoracyjność malarstwa i barwnego reliefu. Najbardziej znane malowidła i reliefy zachowały się m.in. w grobowcu Ti w Sakkarze oraz w świątyni Totmesa III w Deir el-Bahari. Świątynię Totmesa III w Deir el-Bahari w starożytności zrujnowało trzęsienie ziemi, a w latach 1961-67 polscy badacze odsłonili jej ruiny. Okazało się, że malowidła zachowały się znakomicie, bo przetrwały trzy tysiące lat bez dostępu do światła i powietrza. Obecnie są nazywane „ogrodem botanicznym”.

Malarstwo i barwny relief w Egipcie

Egipcjanie głęboko wierzyli w siłę obrazu, który ratuje przed zapomnieniem. Malarstwo w Egipcie było mocno powiązane z reliefem i były to głównie malowidła ścienne, tworzone na zaprawie gipsowej. Najważniejsze sceny i tematyka to: sceny religijne (np. wyobrażenia bóstw, wizerunki faraonów, sąd Ozyrysa), sceny rodzajowe (np. polowanie, życie gospodarskie, życie towarzyskie Egipcjan, postacie zwierząt, roślinność Egiptu). Malarstwo i relief pełniły też funkcję dekoracyjną w architekturze egipskiej. Przestrzeń pokazywano w sposób umowny, dzieląc kompozycję na poziome pasy, opowiadające o rozwoju akcji w czasie i przestrzeni. Nieodłącznym elementem malarstwa były znaki pisarskie (hieroglify – jedno z najstarszych pism na świecie), które były komentarzem do sceny malarskiej i ważną częścią kompozycji. Znaki pisarskie kuto w kamieniu lub pisano pędzelkiem i trzcinowym pisakiem na papirusie. Pisano od strony prawej do lewej lub z góry na dół. Nacisk był kładziony na piękną kaligrafię pisma. Układy kompozycyjne w formie pasów były bardzo zrytmizowane. Najważniejszymi malarskimi środkami wyrazu były: płaska plama, cienki barwny kontur oraz ciepła gama barw z przewagą brązów, żółci, czerwieni, które wzmacniały dekoracyjność malarstwa i barwnego reliefu. Najbardziej znane malowidła i reliefy zachowały się m.in. w grobowcu Ti w Sakkarze oraz w świątyni Totmesa III w Deir el-Bahari. Świątynię Totmesa III w Deir el-Bahari w starożytności zrujnowało trzęsienie ziemi, a w latach 1961-67 polscy badacze odsłonili jej ruiny. Okazało się, że malowidła zachowały się znakomicie, bo przetrwały trzy tysiące lat bez dostępu do światła i powietrza. Obecnie są nazywane „ogrodem botanicznym”.
Spis treści

Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym.

Sztuka narodziła się na ścianach prehistorycznych jaskiń, w postaci niezwykłych rysunków naskalnych. Sztuki plastyczne są od zawsze obecne w codziennym życiu. Piękno jest wokół nas i nie trzeba być artystą, by je doceniać i się nim zachwycać. Historia sztuki jest bardzo ważnym elementem ogólnej wiedzy o świecie i kulturze. Bez sztuki nie byłoby piękna.

Projekt „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym” – jest to seria filmów edukacyjnych w języku migowym, opowiadająca o wybranych najciekawszych artystach, zabytkach i okresach z epoki prehistorycznej i antyku.

Filmy są udostępniane na kanale YouTube pn. Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku, celem upowszechniania tej wiedzy wśród samych osób głuchych jak i ich otoczenia, czyli tłumaczy, edukatorów. W ostatnich latach dostępność wiedzy i edukacji w Polskim Języku Migowym się znacząco zwiększyła, ale nadal jest to kropla w morzu potrzeb.

W ostatnich latach powstała także Encyklopedia Sztuki w Polskim Języku Migowym – leksykon podstawowych, najczęściej używanych pojęć z historii sztuki.

Niniejszy projekt stanowi bardzo ważne jej dopełnienie. Projekt ten ma atut edukacyjny w zakresie słownictwa języka migowego w obszarze historii sztuki dla przyszłych i obecnych tłumaczy języka migowego jak i dla osób uczących się tego języka.

Link do pobrania publikacji elektronicznej „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku”:

pomysł, opracowanie i realizacja projektu, opracowanie zagadnień i definicji:
Agnieszka Kołodziejczak

tłumaczenie na Polski Język Migowy:
Marek Krzysztof Lasecki, Tomasz Grabowski, Monika Kozub, Daniel Kotowski

kamera i montaż:
Olgierd Koczorowski

opracowanie graficzne e-publikacji:
Tomasz Grabowski

konsultacje eksperckie:
Marek Krzysztof Lasecki, prof. Aneta Pawłowska (Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego)

współpraca ekspercka:
Grupa Artystów Głuchych

Projekt dofinansowany w ramach projektu grantowego pn. „Inkubacja innowacji społecznych w obszarze kształcenia ustawicznego osób dorosłych” realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 przez Stowarzyszenie Instytut Nowych Technologii w Łodzi.

E-publikacja przeznaczona wyłącznie do bezpłatnego użytkowania. Filmy udostępniane na zasadach licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa — Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowa Licencja Publiczna (treść licencji dostępna na stronie: http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/pl/legalcode) z wyjątkiem zdjęć, dla których licencje zostały odrębnie określone.

Łódź 2018-2019