WITRAŻ – ozdobna kompozycja wypełniająca otwór okienny wykonana z barwionego szkła łączonego za pomocą ołowiu i osadzonego w żelaznych ramach. Technikę witrażu stosowano już w starożytności, rozwinięto w sztuce gotyckiej (przykłady witraży w katedrach w Chartres, Bourges, Paryżu). Szkło barwione było w stanie płynnym tlenkami metali (żelazo, miedź). Początkowo tafle szkła wycinano według kartonu za pomocą obcęgów lub rozgrzanego metalowego pręta, później diamentów. Na przełomie XIX i XX wieku Louis Comfort Tiffany wypracował nową, trwalszą technikę łączenia szkieł witrażowych z wykorzystaniem folii miedzianej do owijania elementów i lutowania cyną. W okresie secesji witraż na nowo się odrodził i przestał być dekoracją typowo sakralną. Do najbardziej znanych polskich twórców witrażu okresu secesji zalicza się Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego.
