SALA NEOPLASTYCZNA – przestrzeń wystawiennicza w Muzeum Sztuki w Łodzi mieszcząca się w dziewiętnastowiecznym pałacu fabrykanta Maurycego Poznańskiego, gdzie Muzeum przeniosło się po II Wojnie Światowej. Estetyką nawiązuje do neoplastycyzmu Pieta Mondriana i „Kompozycji przestrzennych” Katarzyny Kobro. Salę, na prośbę dyrektora muzeum Mariana Minicha, zaprojektował Władysław Strzemiński. Pierwotnie jako ostatnia sala wystawowa, dziś jest punktem odniesienia dla współczesnych artystów. Otwarta dla publiczności została w 1948 roku, a prezentowano w niej sztukę awangardową z Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej, przekazaną przez „Grupę a. r.” Dwa lata później została zamalowana na biało, a prezentowane w niej obrazy i rzeźby przeniesione do magazynu. Sztuka awangardowa została odrzucona jako niezgodna z doktryną socrealizmu. Zrekonstruowana po śmierci Władysława Strzemińskiego w 1960 roku przez jednego z jego uczniów – Bolesława Utkina.
