POLSKA SZKOŁA PLAKATU – zjawisko w polskiej grafice projektowej od lat 50. do 70. XX w. Polscy plakaciści tego okresu m.in. Henryk Tomaszewski, Waldemar Świerzy, Jan Lenica, Roman Cieślewicz zdobyli międzynarodowy rozgłos, nie tworzyli jednak jednorodnej grupy, ani spójnego nurtu. Plakaty tamtego czasu cechuje aluzyjność, metaforyczność, używanie skrótów plastycznych. Twórcy często stosowali np. odręczną autorską typografię zamiast gotowych krojów pisma, do których mieli ograniczony dostęp. Charakterystyczną cechą polskich plakatów była malarskość (np. u Henryka Tomaszewskiego). Niektórzy plakaciści stosowali technikę kolażu i używali fotografii (np. Roman Cieślewicz). Plakat w okresie PRL nie musiał spełniać funkcji stricte reklamowej, stąd plakaciści mogli sobie pozwolić na swobodę artystyczną, tworzenie projektów wymagających, prowadzenie inteligentnego dialogu z odbiorcą.
