MIEDZIORYT – najstarsza technika graficzna druku wklęsłego na metalu; stosowana już w XV w. Na gładko wypolerowanej i zagruntowanej powierzchni płyty miedzianej rytuje się rysunek za pomocą stalowych rylców. Po opracowaniu szlifuje się węglem drzewnym lub drobnoziarnistymi pastami polerskimi do metalu, a następnie lekko podgrzewa i wciera farbę w wycięte bruzdy; po usunięciu farby z gładkich partii metalu odbija się na wilgotnym papierze pod prasą. Z płyty można otrzymać kilkaset odbitek (zw. także miedziorytami, dawniej kopersztychami). Ryciny mogą być odbijane na papierze, pergaminie, płótnie, atłasie itd. Technikę tę charakteryzuje cienka, sucha, ostro zakończona kreska. W XVI-XVIII w. ryciny miedziorytnicze pełniły funkcję ilustracji książkowej, planszy kartograficznej itp. W XVII w. wraz z ogólnym rozwojem grafiki, która w tym czasie stała się całkowicie samodzielną gałęzią sztuki, technika ta rozwinęła się na bardzo wysokim poziomie artystycznym. Najważniejsze ośrodki rytownicze powstały wtedy we Włoszech, Francji, Niderlandach i Niemczech. Artyści pracowali indywidualnie lub przekazywali rysunki do pracowni rytowniczych.
