KATARZYNA KOBRO (ur. 1898 w Moskwie – zm. 1951 w Łodzi) – artystka awangardowa, członkini ugrupowań artystycznych „Blok”, „Praesens” oraz „a.r”. Jej mężem był artysta Władysław Strzemiński. Zrewolucjonizowała podejście do rzeźby odchodząc od traktowania jej jako zwartej, zamkniętej bryły. W „Kompozycjach przestrzennych” Katarzyna Kobro konstruuje rzeźby, które współistnieją z otaczającą je przestrzenią. Artystka neguje w sztuce indywidualizm, subiektywizm i ekspresję, dążąc do skonstruowania abstrakcyjnego dzieła sztuki opartego na obiektywnych i uniwersalnych zasadach. Porzuca centrum kompozycyjne, a każdy element kompozycji jest tak samo istotny. Stosuje zasadę „złotego podziału”, wywodzącą się jeszcze z antyku, szukając obiektywnej harmonii i idealnych proporcji. W 1937 roku na łamach „Głosu Plastyków” pisze: „Rzeźba stanowi część przestrzeni. Dlatego warunkiem jej organiczności jest związek z przestrzenią. Rzeźba nie powinna być zamkniętą w bryłę kompozycją formy, lecz otwartą budową przestrzenną, w której wewnętrzna część przestrzeni kompozycyjnej wiąże się z przestrzenią zewnętrzną. Jednością kompozycyjną jest rytm. Energia kolejno następujących po sobie kształtów w przestrzeni wytwarza rytm czasoprzestrzenny”.
