CERKIEW – pierwotnie nazwa świątyni chrześcijańskiej w języku starosłowiańskim. Od XV w. jest to określenie świątyni prawosławnej i greckokatolickiej. Cerkiew dzieli się na trzy części: sanktuarium czyli przestrzeń ołtarzową oddzieloną od części nawowej ikonostasem (ścianą z ikonami) oraz narteksem (przedsionkiem). Pośrodku sanktuarium, gdzie mogą przebywać jedynie duchowni, znajduje się ołtarz. Dla wiernych przeznaczona jest część nawowa zaś narteks z siedziskami przeznaczony jest dla katechumenów (przygotowujących się do przyjęcia chrztu) i pokutujących. Ściany cerkwi są bogato dekorowane malowidłami rozmieszczonymi wg ściśle ustalonych schematów. Charakterystyczne dla cerkwi są liczne kopuły, z uwagi na kształt zwane „cebulami”. Architektura cerkiewna występuje głównie w krajach bałkańskich, Rusi oraz późnej Rosji. Szczególnym bogactwem form odznaczają się cerkwie drewniane z kopułą i dachem namiotowym oraz cerkwie z trzema osobnymi kopułami i kilkoma dachami namiotowymi (na Ukrainie, Podkarpaciu i w Polsce – tzw. cerkwie łemkowskie).
