Ok. 2000 r. p.n.e Sumer i Akad podzieliły się na wiele miast-państw. Od ok. 1792 r. p.n.e. król Hammurabi stworzył imperium Babilonu. Wykopaliska archeologiczne pokazały znaczny rozwój miasta Mari z pozostałościami pałacu króla w XVIII w. p.n.e. Była to ogromna budowla zajmująca około 3,5 ha z grubym murem, z wejściową bramą i pomieszczeniami administracyjnymi, salami mieszkalnymi, świątynią itp. W ruinach znaleziono wielotysięczny zbiór glinianych tabliczek z pismem, posągi i płaskorzeźby. Na ścianach pałacu odkryto malowidła o żywej kolorystyce, wykonane na zaprawie gipsowej przy użyciu farb wodnych (o różnorodnej tematyce). Do najbardziej znanych rzeźb należy odnaleziona w 1902 r. w Suzie stela (kolumna) z wyrytym na niej tekstem Kodeksu Hammurabiego. Do zachowanego rzemiosła z tego okresu należą terakotowe płaskorzeźby przedstawiające bogów oraz ludzi wykonujących codzienne czynności; także małe, cylindryczne pieczęcie służące do pieczętowania dokumentów spisywanych na glinianych tabliczkach. Na pieczęciach znajdowały się ilustracje – motywy z dziejów Gilgamesza. W 626 r. p.n.e. Nabopolasar ponownie zjednoczył królestwo babilońskie po okresie panowania Asyryjczyków, za czasów jego syna Nabuchodonozora II Babilon został rozbudowany i stał się potężnym miastem. Miasto, na planie prostokąta, otoczono podwójnym, wysokim murem obronnym, wzmocnionym wieżami. Pałac wraz ze słynną Bramą Isztar znajdował się w północnej części miasta. W pobliżu bramy znajdowały się sklepienia wykonane z kamienia (być może mityczne ogrody Semiramidy). Persowie, którzy zdobyli Babilon w 538 r. p.n.e. nie zniszczyli miasta. Dzięki temu jeszcze przez wiele lat wytwarzano tu dzieła o charakterystycznych cechach sztuki babilońskiej, która wywarła wpływ na sztukę innych kultur, na przykład Persji.