Najstarsze z dotychczas odkrytych znalezisk w Persji pochodzą z IV – II w. p.n.e (ceramika z ornamentami zwierzęcymi z Suzy i przedmioty z brązu: elementy końskich uprzęży, broń, biżuteria). Zanim powstała Persja, istniało państwo Elam. Jego początki datowane są na około 2010 r. p.n.e. Z czasów wojen prowadzonych przez Elam z Babilonią pochodzą odnalezione na tym terenie zabytki sztuki babilońskiej (m.in. stela z Kodeksem Hammurabiego). Okres Achemenidów to czas potęgi perskiej w starożytności. Sztuka perska była przede wszystkim sztuką dworską. Miała jednoczyć wielonarodowe państwo i chronić je, świadczyć o potędze władcy. Dariusz I Wielki rozpoczął budowę nowej stolicy – Persepolis, gdzie zabudowania zostały wzniesione na tarasie położonym u stóp skały. Od strony doliny zostały one otoczone murami. Do wnętrza miasta prowadził wąski pomost, którego ściany zdobiły reliefy, a w murze wykonano monumentalną bramę zwaną Bramą Wszystkich Ludów, za czasów Kserksesa I. Strzegły jej rzeźby skrzydlatych byków, które są nawiązaniem do tradycji asyryjskich. Ogromny portyk, wsparty na czterech kolumnach, prowadził na prawo do sali, z której zachowało się tylko 13 kolumn. Obok była sala tronowa zwaną Salą Stu Kolumn. Zabudowania pałacowe Persepolis zostały wzniesione przez kolejnych władców. Grobowce królewskie kolejnych władców Persji znajdują się w miejscu Naksz-e Rustam. Są to wykute w skałach grobowce o trzypiętrowych fasadach. Najświetniejszy okres jej rozwoju, przypadający na panowanie dynastii Achemenidów, został przerwany podbojem dokonanym przez Aleksandra Macedońskiego w IV w. p.n.e. Po jego upadku część Persji przypadła rodzinie Seleucydów.