Najpopularniejszym rodzajem rzeźby rzymskiej okresu panowania cezarów były popiersia portretowe cezarów i ważnych patrycjuszy. Artyści rzymscy nie inspirowali się kanonem greckim czyli idealnym pięknem modela, jedynie próbowali oddać jego cechy charakterystyczne i wiernie odtworzyć rysy osoby portretowanej. Bez upiększeń pokazywano wiek i cechy anatomiczne twarzy, oraz próbowano pokazać charakter psychologiczny i nastrój modela. Rzeźbiarska bryła głowy jest bardzo dynamiczna. Mocno był podkreślony kształt czaszki. Najczęściej stosowanym materiałem rzeźbiarskim był biały marmur polerowany do połysku za pomocą dłuta, młota i pilnika. Dbano o realistyczne szczegóły głowy, włosów, ubioru itp. Najsłynniejszymi popiersiami portretowymi były m.in. portret Karakalii, portret Oktawiana Augusta, portret Seneki. Popularny był także relief o różnorodnej tematyce: mitologicznej, obyczajowej, historycznej czy alegorycznej. Reliefy były umieszczane na łukach triumfalnych, gdzie kompozycja w układzie pasowym rozwijała się w jednym kierunku zgodnie z opowieścią. Bardzo dokładnie były pokazywane szczegóły prezentowanej historii i jej bohaterów. Wynalazkiem rzymskim był pomnik konny upamiętniający danego władcę lub patrycjusza. Pomnik konny był rodzajem pomnika w ruchu i pełnym akcji. Najsłynniejszym pomnikiem konnym jest m.in. pomnik Marka Aureliusza. Wśród bogatych Rzymian popularne były kopie rzeźb greckich w celu zaspokojenia potrzeb estetycznych, ale zarazem stały się one źródłem wiedzy o sztuce greckiej dla późniejszych pokoleń.