Grupa Laokoona jest jedną z najbardziej znanych starożytnych rzeźb, będącą według części badaczy dziełem greckim z okresu hellenistycznego, według innych – rzymską kopią hellenistycznego oryginału. W związku z tym datowanie dzieła jest różne i rozciąga się między II wiekiem p.n.e. a I wiekiem n.e. Rzeźba została przypadkowo odkryta w 1506 r. podczas prac na wzgórzu Ekswilin (Rzym) w ruinach Złotego Domu Nerona. Obecnie rzeźba znajduje się w Muzeach Watykańskich. Ten niemal 2,5 metrowy posąg przedstawia historię Laokoona i jego synów, zabitych przez węże morskie. Umieszczony z prawej strony starszy syn, znajdujący się jeszcze w sytuacji dającej szansę ratunku, wyobraża początek akcji, a umieszczony po lewej stronie młodszy zginął już w uściskach węży, w ojcu – figurze środkowej – pokazano energię w obliczu nieuchronnej śmierci. Dzieło to poprzez bogatą formę, dynamizm, gwałtowne poruszenie, żywą mimikę i podkreślenie muskulatury ciał, stanowi przykład „barokowych” tendencji występujących w sztuce hellenistycznej. Rzeźba ta była wielokrotnie przedmiotem studiów i inspiracji innych twórców. Nawiązywali do niej zarówno pisarze i teoretycy, na przykład Gotthold Lessing, autor tekstu Laokoon czyli o granicach malarstwa i poezji (1766), jak i malarze, na przykład Tycjan, któremu przypisywana jest karykatura Grupy Laokoona, w której zamiast ludzi przedstawione są małpy, lub El Greco, autor obrazu Laokoon (1604–1614).