Jest to pośmiertna maska jednego z władców Myken, błędnie mylona z maską Agamemnona – wodza plemienia Achajów oblegających Troję. Została odnaleziona w zespole grobowym w Mykenach w 1874 r. przez słynnego archeologa Heinricha Schliemanna. Przedstawia wąsatego i brodatego mężczyznę o oczach uformowanych w kształcie migdałów. Na jego twarzy maluje się wyraz pewnego zmęczenia, a rysy twarzy (pokazane w sposób dokładny) wskazują, iż był to portret konkretnej osoby. Maska ta, wykonana ze złotej blachy, jest jednym z bardziej znanych przykładów złotnictwa mykeńskiego, a także najbardziej popularnym przykładem pośmiertnych masek mykeńskich. Maska ma wymiary wys. 26 cm i szer. 26,5 cm, datowana jest na ok. 1500 p.n.e., czyli musiała powstać jeszcze przed czasami wojny trojańskiej. Obecnie znajduje się w zbiorach Narodowego Muzeum Archeologicznego w Atenach. Obiekt do dziś nie był poddany specjalistycznym badaniom, które mogłyby potwierdzić autentyczność. Złote maski nie były wyłączną specjalnością kultury mykeńskiej – choć to z tamtych czasów przetrwały te najsłynniejsze. Podobne maski wkładano do grobów – zwłaszcza na peryferiach świata greckiego – w VI a nawet V w. p.n.e.

Maska z grobowca w Mykenach

Jest to pośmiertna maska jednego z władców Myken, błędnie mylona z maską Agamemnona – wodza plemienia Achajów oblegających Troję. Została odnaleziona w zespole grobowym w Mykenach w 1874 r. przez słynnego archeologa Heinricha Schliemanna. Przedstawia wąsatego i brodatego mężczyznę o oczach uformowanych w kształcie migdałów. Na jego twarzy maluje się wyraz pewnego zmęczenia, a rysy twarzy (pokazane w sposób dokładny) wskazują, iż był to portret konkretnej osoby. Maska ta, wykonana ze złotej blachy, jest jednym z bardziej znanych przykładów złotnictwa mykeńskiego, a także najbardziej popularnym przykładem pośmiertnych masek mykeńskich. Maska ma wymiary wys. 26 cm i szer. 26,5 cm, datowana jest na ok. 1500 p.n.e., czyli musiała powstać jeszcze przed czasami wojny trojańskiej. Obecnie znajduje się w zbiorach Narodowego Muzeum Archeologicznego w Atenach. Obiekt do dziś nie był poddany specjalistycznym badaniom, które mogłyby potwierdzić autentyczność. Złote maski nie były wyłączną specjalnością kultury mykeńskiej – choć to z tamtych czasów przetrwały te najsłynniejsze. Podobne maski wkładano do grobów – zwłaszcza na peryferiach świata greckiego – w VI a nawet V w. p.n.e.
Spis treści

Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym.

Sztuka narodziła się na ścianach prehistorycznych jaskiń, w postaci niezwykłych rysunków naskalnych. Sztuki plastyczne są od zawsze obecne w codziennym życiu. Piękno jest wokół nas i nie trzeba być artystą, by je doceniać i się nim zachwycać. Historia sztuki jest bardzo ważnym elementem ogólnej wiedzy o świecie i kulturze. Bez sztuki nie byłoby piękna.

Projekt „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym” – jest to seria filmów edukacyjnych w języku migowym, opowiadająca o wybranych najciekawszych artystach, zabytkach i okresach z epoki prehistorycznej i antyku.

Filmy są udostępniane na kanale YouTube pn. Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku, celem upowszechniania tej wiedzy wśród samych osób głuchych jak i ich otoczenia, czyli tłumaczy, edukatorów. W ostatnich latach dostępność wiedzy i edukacji w Polskim Języku Migowym się znacząco zwiększyła, ale nadal jest to kropla w morzu potrzeb.

W ostatnich latach powstała także Encyklopedia Sztuki w Polskim Języku Migowym – leksykon podstawowych, najczęściej używanych pojęć z historii sztuki.

Niniejszy projekt stanowi bardzo ważne jej dopełnienie. Projekt ten ma atut edukacyjny w zakresie słownictwa języka migowego w obszarze historii sztuki dla przyszłych i obecnych tłumaczy języka migowego jak i dla osób uczących się tego języka.

Link do pobrania publikacji elektronicznej „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku”:

pomysł, opracowanie i realizacja projektu, opracowanie zagadnień i definicji:
Agnieszka Kołodziejczak

tłumaczenie na Polski Język Migowy:
Marek Krzysztof Lasecki, Tomasz Grabowski, Monika Kozub, Daniel Kotowski

kamera i montaż:
Olgierd Koczorowski

opracowanie graficzne e-publikacji:
Tomasz Grabowski

konsultacje eksperckie:
Marek Krzysztof Lasecki, prof. Aneta Pawłowska (Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego)

współpraca ekspercka:
Grupa Artystów Głuchych

Projekt dofinansowany w ramach projektu grantowego pn. „Inkubacja innowacji społecznych w obszarze kształcenia ustawicznego osób dorosłych” realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 przez Stowarzyszenie Instytut Nowych Technologii w Łodzi.

E-publikacja przeznaczona wyłącznie do bezpłatnego użytkowania. Filmy udostępniane na zasadach licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa — Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowa Licencja Publiczna (treść licencji dostępna na stronie: http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/pl/legalcode) z wyjątkiem zdjęć, dla których licencje zostały odrębnie określone.

Łódź 2018-2019