Pierwsze grobowce faraonów były budowane w kształcie piramid schodkowych, z których najbardziej okazała jest piramida schodkowa Dżosera ok. 2650 p.n.e. w Sakkarze koło Memfis (jedyna piramida schodkowa, która zachowała się do czasów współczesnych). Składa się z sześciu nałożonych na siebie segmentów kamiennych – mastaba (arab. ława – rodzaj grobowca mającego kształt ściętego ostrosłupa na prostokątnym planie). Jej architektem był Imhotep, najwyższy kapłan Heliopolis, potem czczony jako bóg. W okresie 2550 – 2470 p.n.e. powstały w Egipcie budowle zwane piramidami. Trzy najsłynniejsze piramidy znajdują się w Gizie (piramidy Cheopsa, Chefrena i Mykerinosa) i mają kształt ostrosłupa. Największa z nich piramida Cheopsa osiąga wys. 149,59 m, boki jej podstawy mają ponad 230 m. Piramidy o równych ścianach i podstawie zbliżonej kształtem do kwadratu są nawiązaniem do świętego kamienia ben-ben z ośrodka kultu Heliopolis – symbolu boga Atum. Piramidy były budowane i ozdabiane różnymi gatunkami kamienia (np. czarny bazalt do podłóg, granit do kolumn). Obok tych monumentalnych grobowców powstawały podziemne komory, które służyły jako miejsce przechowywania barek królewskich – symbolu podróży faraonów po Nilu oraz miały pomóc podczas podróży po zaświatach. Piramidy były traktowane jako symbol potęgi egipskich faraonów. Obok piramidy Chefrena znajduje się wykuty w skale po dawnym kamieniołomie Sfinks o głowie króla z chustą i ciałem lwa – symbolizował on zwycięskiego władcę. Jest to najstarsza rzeźba egipska ogromnych rozmiarów: wys. 20 m, dług. 57 m.