Najbardziej znanym grobowcem faraona jest grobowiec Tutanchamona, faraona z XVIII dynastii, rządzącego starożytnym Egiptem w okresie 1333-1323 p.n.e. Grobowiec został odkryty w Dolinie Królów w pobliżu miasta Luksor, przez Howarda Cartera i George’a Carnarvona w 1922 r., jako jedyny zachowany w całości grobowiec faraona z bogatym wyposażeniem i dobrze zachowaną mumią faraona.
Z powodu śmierci faraona w bardzo młodym wieku (16-17 lat) do pogrzebu postanowiono wykorzystać grobowiec wykuty w litej skale, pierwotnie przeznaczony dla osoby nie pochodzącej z rodu królewskiego. Grobowiec składał się ze schodów (16 stopni) prowadzących do korytarza oraz czterech komór: przedsionka, komory bocznej, komory grobowej i skarbca. Między poszczególnymi komorami znajdowały się zamurowane przejścia z pieczęciami królewskimi. Wewnątrz grobowca znaleziono m.in.: trzy złote łoża, złoty tron, drewnianą skrzynię bogato zdobioną malowidłami, cztery złocone wozy, liczne posągi bogów. Do cennych zabytków należy też „złota maska”, znaleziona na twarzy mumii faraona (10,23 kg i 54 cm wys.) zdobiona m.in. barwionym szkłem, fajansem, kwarcem i lapis lazuli.
Nagła śmierć Carnarvona w trakcie pracy w grobowcu stała się powodem legendy o klątwie Tutanchamona, rzuconej na osoby zakłócające mu wieczny spokój. Do roku 1930 z całego zespołu pracującego przy odkryciu, żywy pozostał tylko George Carter. Jednak większość tych śmierci nie miała nic wspólnego z odkryciem grobowca.