NEO-DADA — termin po raz pierwszy był użyty w 1958 roku w „Art News” w odniesieniu do prac Jaspera Johnsa przedstawiających tarcze strzelnicze z wmontowanymi gipsowymi głowami. Jest to nurt nawiązujący pośrednio do dadaizmu. Z czasem neo-dada i neodadaizm stały się określeniami stosowanymi do twórczości wielu artystów działających niezależnie, a wychodzących z przekonania, że śmietniska naszej cywilizacji tworzą substytut natury i powinny być, tak jak niegdyś ona, materiałem sztuki. Neodadaizm utorował drogę pop-artowi i nowemu realizmowi. Za wzorcowy przykład neo-dada podaje się często nurt Fluxus.
