SZTUKA ABSTRAKCYJNA — sztuka nieprzedstawiająca, niefiguratywna, bezprzedmiotowa. Terminem tym określa się sztukę nienaśladującą otaczającej nas rzeczywistości, nie mimetyczną. Dzieło abstrakcyjne tworzy autonomiczną, odrębną rzeczywistość zbudowaną z układów linii, form, barw lub brył. Tendencje odchodzenia od przedstawiania rzeczywistości obecne były w sztuce wszystkich epok, jednak dopiero w XX wieku sztuka abstrakcyjna stała się jednym z najważniejszych nurtów artystycznych. Pierwszym, w pełni świadomy sposób tworzącym abstrakcje (akwarela z 1910) był Wassily Kandinsky, pionierami tego typu sztuki byli też m.in. Rosjanie Michaił Łarionow, Kazimierz Malewicz, czy Holender Piet Mondrian. Dwaj ostatni — uprawiali abstrakcję geometryczną wykorzystującą formy geometryczne i rygorystyczną kompozycję. W Polsce sztukę abstrakcyjną tworzyli artyści związani z awangardowymi grupami: Blok, Praesens i a.r., wśród nich m.in. Władysław Strzemiński, Katarzyna Kobro, Henryk Stażewski, Henryk Berlewi.
