EKSPRESJONIZM — w szerszym znaczeniu spotęgowanie poprzez deformację, szczególną kompozycję, kontrastowe zestawienie barw, ale też wybór tematu napięcia, emocji wywoływanych przez dzieło sztuki. Słowem tym określa się również kierunek w sztuce i literaturze z początku XX wieku, mający korzenie w filozofii mistyczno-metafizycznej i psychologicznej teorii Zygmunta Freuda oraz w niepokojach niesionych przez wojnę. Ekspresjonizm zrywał z realistycznym przedstawianiem świata, dążył do sztuki oddziałującej na emocje. Ekspresjoniści szukali inspiracji m.in. w sztuce prymitywnej, ludowej, dziecięcej, sztuce archaicznej, gotyku. Dążyli do przedstawienia napięcia towarzyszącego skrajnym uczuciom: rozpaczy, melancholii, ale też bezgranicznej radości życia. Postacie w dziełach ekspresjonistów często charakteryzują przerysowane, wyolbrzymione pozy, gesty, mimika. Linie są dynamiczne, kształty zdeformowane, kolorystyka przejaskrawiona. Przejawy tak rozumianego ekspresjonizmu dostrzec można w twórczości m.in. Vincenta van Gogha czy Jamesa Ensora, lecz pierwsze ugrupowanie świadomie powiązane z tym kierunkiem to niemieckie Die Brücke (należał do niego m.in. Ernst Ludwig Kirchner czy Emil Nolde). Do ekspresjonistów zalicza się również Oskara Kokoschkę, Edwarda Muncha, w Polsce zaś m.in. Tytusa Czyżewskiego i Jerzego i Witolda Hulewiczów. Wpływy ekspresjonizmu widoczne są również w twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza.
