UNIZM – Koncepcja artystyczna opracowana przez Władysława Strzemińskiego i przedstawiona w rozprawie Strzemińskiego Unizm w malarstwie z 1928 roku oraz w książce napisanej wspólnie z Katarzyną Kobro Kompozycja przestrzeni – obliczanie rytmu czasoprzestrzennego wydanej w 1931 roku. Strzemiński pisał w niej: „unizm malarstwa wymaga jednozgodności wszystkich elementów obrazu z jego danymi przyrodzonymi, że płaskość całej powierzchni obrazu jest jego cechą przyrodzoną, a więc że cały obraz po namalowaniu powinien tworzyć powierzchnie jednolicie płaską”. Teoria unizmu została potwierdzona praktycznie w cyklu malarskim Strzemińskiego składającym się z kilkunastu obrazów olejnych. Artysta w Kompozycjach unistycznych dążył do zunifikowania powierzchni i jednolitego natężenia formy. Osiągał to dzięki wielkiej subtelności w zestawieniu kolorystycznym, sprowadzonym do niemal jednego tonu o niedookreślonym kolorze oraz przez jednorodne wypełnienie powierzchni płótna grubą reliefową, fakturą farby. Brak jest hierarchii elementów, kontrastów walorowych i kolorystycznych.
