MŁODA POLSKA – zespół zjawisk w polskiej literaturze i sztuce przełomu XIX i XX wieku. Nazwa epoki pochodzi od cyklu artykułów Artura Górskiego opublikowanych w krakowskim czasopiśmie „Życie” w 1898 roku i nawiązuje do podobnych nazw obecnych w kulturze europejskiej (Młoda Belgia, Młoda Skandynawia), podkreślających poczucie artystów, że tworzą zupełnie nową, „młodą” sztukę, w opozycji do tego co zastali. Artyści młodopolscy przenieśli do Polski nowości sztuki europejskiej: impresjonizm, symbolizm, secesję. Jednocześnie chcieli tworzyć sztukę narodową, więc odwoływali się do polskiego romantyzmu i sztuki ludowej. Młoda Polska to czas działania wybitnych twórców uprawiających z powodzeniem bardzo różnorodne dziedziny sztuki: malarstwo sztalugowe, malarstwo monumentalne (dekoracje wnętrz kościołów i gmachów użyteczności publicznej), rzeźbę, rzemiosło artystyczne, grafikę. Najważniejszym ośrodkiem Młodej Polski był Kraków.
