KOMPOZYCJA PRZESTRZENNA – sposób aranżacji przestrzeni odrzucający podział rzeźby na zwartą bryłę i otoczenie. W myśl nowej zasady rzeźba jako kompozycja przestrzenna współistnieje z przestrzenią, która ją otacza i przenika. To rewolucyjne myślenie o rzeźbie zainicjowała rzeźbiarka Katarzyna Kobro. Artystka odrzuca indywidualizm, subiektywizm a także ekspresję twórcy. W myśl abstrakcyjnej idei nieskończonej przestrzeni nie ma centralnej kompozycji i każdy element kompozycji jest tak samo ważny. W książce napisanej wspólnie przez Katarzynę Kobro i Władysława Strzemińskiego „Kompozycja przestrzeni. Obliczenia rytmu czasoprzestrzennego” autorzy piszą: „Granice rzeźby możemy rozpatrywać zależnie od swego nastawienia – albo jako granicę kształtującą przestrzeń wewnętrzną, albo też jako granicę, która kształtuje przestrzeń zewnętrzną.”
